Yarın sabah saat sekizde, Stanimaka meydanında ot yığınında bir iğne olacağım. Akrabalarımı arayıp, gitmemelerini tembih edeceğim. Ama bir kimseyi bulamayacağım.
Günün kararmasına kadar bir mengeme dişleri arasında ezileceğim ve güçsüz bir şekilde durmadan ağlayacağım...
Öğleden sonra, bankada para kalmadığını söyleyecekler ve insanlar evlerine toplanacak.
Binlerce insan vücudunu geçmeye çalışırken, benim mahallemdeki "Vatan sevgisi" sokağındaki "moskviçler" artık sadece bir denk bagaj ve tek kuruşsuz güneye hareket etmişler. Gözlerini yitiren evlerin anahtarları, her zamanın dostu Bulgar Zlatka nineye bırakılmış.
Gidenler avuçlarında, anı olarak bir avuç Badelem toprağı götürmüş.
Daha sonra, rejimin sadık uşakları boşalan evleri ıspanak fiyatına satın alacaklar.
Daha sonra... ağrıyor ve bitiyorum.
Bugüne kadar 27 yıl geçti.Ve kimse cezalandırılmadı!
Neri(Neriman)TERZİEVA
0 коментара:
Публикуване на коментар
Забележка: Само членове на този блог могат да публикуват коментари.