Seçim günü odaklandığım noktada,
bir tarafım tatlı kandırmacalara inanırken,
diğer kesimim, balın bile zehir barındırdığını,
kulağıma fısıldamakta.
Bizim en büyük düşmanımız,
doğrudan doğruya kendimiz olmamak.
Çalan, çırpan haramzade yine revaçta.
Helalzazede ise yine mahsun
ve öksüz bırakılmış durumda.
Her zaman olduğu gibi,
ölçünün ibresi kahpe paradan
yana,
Maneviyat, kuş tüyü
misali
havada uçuşmakta.
Maddiyat gerçek servetimiz oldukça,
yanlış ve tenha yolların
karanlık pususu
kınalı keklik gibi avlar bizi.
Kimliğimiz zaten yara bere içinde,
bütün değerlerimize sahip çıkmak
için acilen pansuman gerek.
Okyanusta kaybolmuş yağmur damlası rolü
bize göre bir numara büyük gömlek.
Aramızdaki irtibat diyaloğu
gerçek düşmanı aratmayacak cinsten.
Bir kalbi kırmak en kolay iş.
Onarabilmek ise çok zor...
"A" partisi sempatizanıymış!
"B"partisi militanıymış!
Aşk partisi kahramanıymış!
Sonuçta aynı yörük obasındanız,
ve inatçı katır heybesi kardeşiyiz.
Güya topluluğumuzun
neferiyiz,
yakında esamemiz bile okunmaz.
Herifin teki,
gariban ve çaresiz biraderin
onurunu çiğnesin,
arkamızdan atıp tutsun,
ben de insani sınırları aşmam,
emi...
Zaten bir sabır taşı Bulgaristan Türkü!
Ona,
Ergenekon ve Asena efsanesi yerine,
düne kadar "gelişmiş komünizm"
ve Lenin öğretisi
aşılandı.
Askerlik eğitiminde
Türk ordusuna karşı zehirlendi.
Sonra, demokrasi şafağında bile
alfabesiz bırakıldı.
Asimilasyonun diğer adı plüralizm oldu.
Bulgaristan'a olan sevgimiz tam,
ama "çok kültürlük" namına,
şimdi köklerini mi kesmeliyiz
kutsal Türk ağacının?
Bizim tarlamız
bölücülük tohumlarına kısır!
O zaman;
"- Sevgi tohumları ekelim ki,
sevgi çamurları yetişsin!"
Yesevi'den bir öğüt.
Mümin Topçu
1 коментара:
От Батак съм, чичо. Знаеш ли Батак?
Хе, там зад горите... много е далече,
нямам татко, майка: ази съм сирак,
и треперя малко, зима дойде вече.
Ти Батак не си чул, а аз съм оттам:
помня го клането и страшното време.
Бяхме девет братя, а останах сам.
Ако ти разкажа, страх ще те съземе.
Като ги изклаха, чичо, аз видях...
С топор ги сечеха, ей тъй... на дръвника;
а пък ази плачех, па ме беше страх.
Само бачо Пеню с голям глас извика...
И издъхна бачо... А един хайдук
баба ми закла я под вехтата стряха
и кръвта потече из наший капчук...
А ази бях малък и мен не заклаха.
Татко ми излезе из къщи тогаз
с брадвата в ръцете и нещо продума...
Но те бяха много: пушнаха завчас
и той падна възнак, уби го куршума.
А мама изскочи, откъде; не знам,
и над татка фана да вика, да плаче...
Но нея скълцаха с един нож голям,
затова съм, чичо, аз сега сираче.
А бе много страшно там да бъдеш ти.
Не знам що не щяха и мен да заколат:
но плевнята пламна и взе да пращи,
и страшно мучеха кравата и волът.
Тогава побягнах плачешком навън.
Но после, когато страшното замина -
казаха, че в оня големи огън
изгорял и вуйчо, и дядо, и стрина.
И черквата наша, чичо, изгоря,
и школото пламна, и девойки двесте
станаха на въглен - някой ги запря...
Та и много още дяца и невести
А кака и леля, и други жени
мъчиха ги два дни, та па ги затриха.
Още слушам, чичо, как пискат они!
и детенца много на маждрак набиха.
Всичкий свят затриха! Как не бе ги грях?
Само дядо Ангел оживя, сюрмаха.
Той пари с котела сбираше за тях;
но поп Трендафила с гвоздеи коваха!
И уж беше страшно, пък не бе ме страх,
аз треперех само, но не плачех веки.
Мен и други дяца отведоха с тях
и гъжви съдрани увиха на всеки.
Във помашко село, не знам кое бе,
мене ме запряха нейде под земята.
Аз из дупка гледах синьото небе
и всеки ден плачех за мама, за тата.
По-добре умирвах, но не ставах турка!
Като ни пуснаха, пак в Батак живях...
Подир две години посрещнахме Гурка!
Тогаз лошо време и за тях наста:
клахме ги и ние, както те ни клаха;
но нашето село, чичо, запустя,
и татко, и мама веки не станаха.
Ти, чичо, не си чул заради Батак?
А аз съм оттамо... много е далече...
Два дни тук гладувам, щото съм сирак,
и треперя малко: зима дойде вече.
Публикуване на коментар
Забележка: Само членове на този блог могат да публикуват коментари.