İKİ DERE ARASINDA KALMAYI BİLİR MİSİN SEN

Çok zor ayrılmıştım doğduğum topraklardan.
Zor gelmişti bana, çocukluğumun tadını bile çıkaramadan köyümden ayrılmak.
O anlarda beynim müthiş zonkluyordu, sanki içimi bin bir çeşit cevapsız soru kemiriyordu; ya, bir daha asla göremezsem doğduğum evi, çayırların çimenini, kuzularımı, otlaklarını, derelerimi, Kayabaşı'nı, çılgın Arda boylarını, Asar'ı.
Acı ve sızılarımı bağrıma basarak adım attım Ana vatan toprağına.
Yirmi yaşlarındaydım o zamanlar. Otuz beş yıl sonra bu satırları yazıyorum.
Hayatımızın tümünü orada geçirmek bizlere nasip olmadı. Kader işte.Oralardan uzaklaştık, ama gönül ve rüyalardan Memleketimiz hiç eksik olmadı.Dile kolay, tam 35 yıl geçmiş göçeli. Çorak ve susuz köyüm benim. Etrafı bembeyaz kayalık yığınlarıyla döşeli. Öksüz köyüm benim...
Bursa'nın mesire yerleri meşhurdur. Yaz mevsimlerinde, ailecek bizler de bazen Uludağ'ın serin ve ferahlatıcı eteklerinde buluruz kendimizi. Bir ırmak kenarına gitsek, torunum Öykü, hemen suda zıplayan kurbağaların seyrine kaptırır kendini. Dev çınar ağaçlarının gölgesinde, kendimizi sanki, o terk ettiğimiz Memleketimizin ormanında gibi hissederiz. O anlarda eşim ve ben, hep bir ağızdan deriz ki: "Bakınız, ne kadar yeşil, ne kadar güzel, aynı Bulgaristan..."
Bir tepe yamacına tırmanışa geçsem ve uzaklardan bir göl kıyısı ilişse gözüme, hemen Arda'nın mavi suları gözümün önüne geliverir. Oysa bitmek bilmeyen bu karşılaştırmalar tüketir yüreklerimizi, büyütür içimizdeki özlemlerimizi.
Bunca yıl geçmesine ramen,ben kendimi Türkiyeli hissedemiyorum.
Aynı zamanda Türkiye emsalsiz cennet ülkem benim.
Çok seviyorum Anadolu'nun her milim parçasını.
Buralarda yetiştirdim iki çocuğumu. Ev ve mülk sahibi olduk. Bir çok zor badireler atlattık. Genç yaşlarda aile kurduk. İlk yıllarımızda yoksulluğu ve perişanlığı da gördük. Pek destek çıkanımız olmadı. Kimselere anlatamadık derdimizi, ama sonuçta başardık, çalışkanlığın meyvelerini tatmaya başladık zaman içinde.
Hep Bulgaristan'ın detska zakuskasını özledik, hep lütenitsasını hayal ettik. Oranın poniçkasını çok severdik eşimle, bozasını da hiç unutamadık.
Küçük Memleketim benim...
İster çorak olsun, ister taştan, oralarda gülüyordu gözlerim, düşlerimde.
Öyle çok şeyler hayal ediyorum ki: çıksam o gayrağın karşısındaki taşlara, yine askerim bana serenat yapsa, otursam taşlarında ve ağlasam kana kana, acaba çocukluğum ve gençliğim geri döner mi...
Her zaman yaradana şükretmeyi bilirim ben.
Çok güzel bir ülkede yaşamamızı nasip etti. Bu topraklar üzerinde yavrularımı huzur içinde yetiştirdim ve okuttum.
Atamızın Cumhuriyetinde yaşayabilmek, onur ve şereftir bizler için.
Ben baba ocağımı da hala çok özlüyorum. Sadece bu kadar.
Şimdi gitsem, ne oralarda uzun süre yaşayabilirim, aynı zamanda oraları da hiç unutamıyorum.
Ne rüyalarım Arda'sız, Kaya başı'sız kalsın, ne de Türkiye'nin al bayrağından mahrum kalayım.
Ben köyümün yağmurlarında ıslanmak, yalın ayak derelerinde yürümek, çayır çimeninde oturup kahvemi yudumlamak arzusundayım.
Bende doğduğum topraklara vize engeli olmadan ayak basmak istiyorum. Hakkım değil mi.
Ne oralar gözümden gidiyor,ne de buraları terk edebiliyorum...
İki dere arasında, kalmayı bilir misin sen, kardeşim.

Müzeyyen Avcıoğlu